Μείνε μια στιγμή..

       

                                               I found you grieving in the grass

                                                              the sky bled watercolor blue
                                                              you seemed so simple, sure, and sad

                                                              so I sat down to grieve with you.... 

                                                           

     Τοίχος αδιαπέραστο τα λόγια που γεννά η λογική, 

                         δε πλησιάζεις άνθρωπο μ'αυτά, το τώρα γλιστρά απ'τα κρύα σου χέρια  και εσύ μονάχος  μένεις. 

                                                               

                 Τα λόγια της καρδιάς σου..τρεμοπαίζουν στα χείλη σου, γαληνεύουν τα μάτια σου 

                       ζεσταίνουν τα χέρια σου..θέλω να σ'ακούσω να τα λες..τα κρύα μου χέρια να κρατήσεις. 

                                                             

               Συμπλήρωσε την ύπαρξή  σου...απλά κάθισε κοντά όταν σε χρειάζομαι.. μεγάλο το δώρο

                    να σ' έχω κοντά, αν αγαπάς με τον τρόπο που αγαπώ κι εγώ τον κόσμο αυτό, 

            μη μου μιλήσεις γι'αυτόν, νιώσε τον μαζί μου, μη μας χωρέσεις σε λέξεις, 

άφησε μας να πλανιόμαστε...ξέρεις που θα μας βρείς..κάπου εκεί  

               πίσω απ'τους ανθρώπους που γελάνε..ταξιδεύουν  μαζί μας..περπατάνε..σκέφτονται..υπάρχουν. 

                     Μπροστά απ'τα δέντρα να τρέχουμε, σταμάτα εκεί μια στιγμούλα και στους σκληροτράχηλους κορμούς τους  ακούμπησε τα δάχτυλα σου.. 

 αγάπα αυτό που κρύβεται πίσω απο μια σκληρή επιφάνεια 

           και κοίτα με στα μάτια...νιώθω την αγάπη σου..νιώθω αυτό που τώρα αισθάνεσαι..  

είδες...δε χρείαστηκε να μιλήσεις. 

Αυτή είναι η πρώτη μας κουβέντα, θα την κρατήσω..δε θα την ξεχάσεις...